Το δυσοίωνο 2011, η βεβαιότητα για όσα χάνονται, η αγωνία και η ελπίδα για το άγνωστο που έρχεται............
Του Χρήστου Ζώη, Βουλευτή Λάρισας της Ν.Δ., πρώην Υφυπουργού Εσωτερικών
Το 2011 είναι μια χρονιά κατά την οποία, με τρόπο περίεργο, συνυπάρχουν η αγωνία για το άγνωστο που έρχεται με την απόλυτη βεβαιότητα για το τί συγκεκριμένο χάνεται, ίσως μάλιστα για πολύ μεγάλο διάστημα, αφού οι περισσότερες προβλέψεις είναι δυσοίωνες σε βάθος δεκαπενταετίας.
Το 2011, στην πραγματικότητα, θα εμπεδωθεί ευρέως η πεποίθηση ότι η Ελλάδα από Ευρωπαϊκή χώρα στα Βαλκάνια διολισθαίνει ταχύτατα να καταστεί Βαλκανική χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το επίπεδο των αμοιβών, η ποιότητα των εργασιακών σχέσεων, η δημόσια ασφάλεια, η κοινωνική συνοχή, τα εθνικά μας θέματα, η αξιοπιστία του πολιτικού κόσμου, η αποτελεσματικότητα και η φερεγγυότητα του πολιτικού συστήματος θα δοκιμασθούν και θα δοκιμάσουν περαιτέρω τις αντοχές της χώρας.
Πιο συγκεκριμένα, είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση θα πρέπει ως το Μάρτιο να' ναι σε θέση να παρουσιάσει την εφαρμογή, προσέξτε όχι απλώς τις νομοθετικές πρωτοβουλίες αλλά την έναρξη εφαρμογής νόμων που αλλάζουν ριζικά ό,τι γνωρίζαμε ότι ίσχυε ως σήμερα.
Στο χώρο της εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, η ασφάλεια και η υπέρ του εργαζομένου εκκίνηση σε κάθε σχετικό θέμα που χρήζει ερμηνείας, παύουν να' ναι τα κριτήρια με τα οποία ορίζονται τα όρια λειτουργίας αυτού του πεδίου εργασίας. Οι επιχειρησιακές συμβάσεις καθίστανται ο κανόνας που ορίζει τις σχέσεις με την εργοδοσία καθώς η ανταγωνιστικότητα επιβάλλει αυτή την εξέλιξη. Οι μειώσεις των αποδοχών θα καταστούν μονόδρομος με παράλληλη συνέπεια στο ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό καθεστώς.
Στο δημόσιο τομέα, στενό και ευρύτερο εφαρμόζεται αναγκαστικά η περιστολή δαπανών που αναπόφευκτα, πέρα της συγχώνευσης και της κατάργησης ΝΠΔΔ, συμπεριλαμβάνει και τη μείωση των μισθοδοτούμενων υπαλλήλων του Δημόσιου τομέα, τουλάχιστον κατά 70.000 αφού ο αρμόδιος Υπουργός Εσωτερικών πρόσφατα δεσμεύθηκε για μείωση τα ερχόμενα 3χρόνια κατά 200.000. Είναι βέβαιο ότι αυτές οι εξελίξεις θα διογκώσουν την ανεργία αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα επιτρέψουν στο κράτος να συνεχίσει τη λειτουργία του χωρίς συνέπειες για την, ούτως ή άλλως, προβληματική αποτελεσματικότητα και ποιότητα των προσφερομένων υπηρεσιών του.
Η υπό δοκιμή λειτουργία της Καλλικρατικής αυτοδιοίκησης κινδυνεύει να εξελιχθεί σε δοκιμασία ως προς τις σχέσεις της με τους δημότες. Πολίτες, συνηθισμένοι σε μία άλλου είδους σχέση με τον Δήμο θα υποστούν στην καθημερινότητά τους μία βίαιη αλλαγή καθώς η Αυτοδιοίκηση θα βρεθεί με λιγότερους πόρους στη διάθεσή της, υποχρεωμένη να υπηρετήσει περισσότερες αρμοδιότητες.
Αν αυτά ακούγονται δυσοίωνα και απαισιόδοξα πρέπει να διαβεβαιωθεί ο καλόπιστος αναγνώστης ότι πρόκειται για απλή παράθεση νομοτελειακά επερχομένων συνεπειών που προκύπτουν απ' την απλή εφαρμογή νόμων των οποίων την εκτέλεση εποπτεύει η Τρόικα.
Τα ακόμη πιο απαισιόδοξα, που υπό ορισμένες συνθήκες θα μπορούσαν να προκύψουν ως κρίκοι αναπόφευκτοι μίας αλυσίδας γεγονότων που τροφοδοτούνται απ' τα παραπάνω εκτεθέντα, είναι που ενισχύουν την αβεβαιότητα και την αγωνία. Η καθίζηση της ποιότητας ζωής της Ελληνικής κοινωνίας πώς μπορεί να επηρεάσει τη ζωή των εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών που διαβιούν στη χώρα μας; Πώς θα χειρισθεί τα εθνικά μας θέματα μία κυβέρνηση που δεν διστάζει να διαπιστώσει δημόσια ότι η οικονομική μας κατάσταση έχει συνέπειες για την εθνική μας κυριαρχία; Με ποιο κύρος και ποια αποφασιστικότητα θα τηρήσει τις κόκκινες γραμμές που έχουν χαραχθεί στη συνείδηση του Ελληνισμού;
Σε αδρές γραμμές, αυτή η γκρίζα περιγραφή του 2011 είναι η« αισιόδοξη»όψη ενός σεναρίου που θέλει την ομαλή εξέλιξη χωρίς κλυδωνισμούς και αποτυχία του προγράμματος στήριξης της Ελληνικής οικονομίας. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι την «απαισιόδοξη» όψη δεν θέλει να τη σχολιάσει κανείς.
Μας ταιριάζει όμως αυτό το γκρίζο; Συμβιβάζεται κανείς με την επιταγή «έτσι είναι η ζωή και δεν μπορείς να την αλλάξεις» που κατά τρόπο περίεργο εκπορεύεται από σοσιαλιστική κυβέρνηση; Είναι προφανές ότι όσο βυθιζόμαστε στην κατάθλιψη μιας τέτοιας προοπτικής, τόσο θ' αναζητούν οι Έλληνες την ελπίδα.
Η ΝΔ δεν πρέπει να επαναπαυτεί στη θέση για ένα άλλο μίγμα οικονομικής πολιτικής, θέση που αναμφίβολα δίνει ελπίδα και διέξοδο. Οφείλει να επικαιροποιεί τη θέση της, να διερευνά όλες τις προτάσεις για ρηξικέλευθη αντιμετώπιση του προβλήματος χρέους της χώρας και να εξαντλεί όλες τις πιθανές εκδοχές διεξόδου. Είμαι βέβαιος ότι αυτή η πρόκληση θα ενταθεί περισσότερο το 2011.
